Ik merk het telkens weer. Je zegt tegen iemand: “Zeg maar je hoor,” en toch blijven ze je hardnekkig met ‘u’ aanspreken.
Soms ben ik maar een paar jaar ouder dan die persoon. Soms zelfs jonger, en dan krijg ik alsnog een beleefd ‘u’ toegeworpen.
In Suriname is het bijna automatisch: wie iets ouder is of gezag uitstraalt, krijgt ‘u’. Dat zit diep in onze opvoeding. Als kind leer je: ouderen respecteer je. En dat respect toon je in taal.
Zelfs vijf jaar verschil is genoeg om de beleefde vorm uit de kast te trekken. Ik snap het ergens ook wel. Het is netjes, het voelt vertrouwd. Maar het is soms ook… ongemakkelijk.
Ik heb vaker gezegd: je hoeft me geen ‘u’ te noemen. Toch blijven mensen het doen. Omdat ze zich anders ongemakkelijk voelen.
Alsof ze iets verkeerd doen als ze me gewoon met ‘je’ aanspreken. Terwijl ik juist probeer een ontspannen sfeer te creëren. Gelijkwaardig. Mens tot mens.
In Nederland zie je het tegenovergestelde. Daar gaat het allemaal wat losser. Zelfs in serieuze gesprekken hoor je vaak direct ‘je’. Het idee is: we zijn allemaal gelijk, dus waarom moeilijk doen?
Ik vind respect belangrijk. Maar ik geloof ook dat het verder gaat dan één woord. Het zit in hoe je met elkaar omgaat. Hoe je luistert. Hoe je elkaar serieus neemt. Dat gaat dieper dan taal.
Foto ter illustratie.
Patricia Wong is lifestyledeskundige en trendwatcher met een warme band met Suriname. Ze volgt trends die spelen onder Surinamers op het gebied van beauty, mode, voeding en reizen, en vergelijkt het dagelijks leven in Suriname met ontwikkelingen in de rest van de wereld.
Contact: [email protected]
